Jeden świat, wiele umysłów

W połowie czerwca obie pojechałyśmy na warsztaty"Jeden świat, wiele umysłów", wśród naszych znajomych znane jako "kury II" ;) Tytuł odzwierciedla to co zostało nam tam pokazane. Rzekłam, tak naukowo ;)




O klikerze
Po pierwszym etapie zarzuciłam sprawę klikania. Raz, że nie było na kim (kotów rodziców nie liczę). Dwa, doszłam do wniosku, że to nie jest dla mnie. Przynajmniej nie teraz. Może kiedyś jak wróżka timmingowa obdarzy mnie lepszym wyczuciem ;)
Przy możliwości pracy z psem wybrałam nagradzane głosem i tyle. Targetowanie nosem też da się tak wyłapać. Kliker to niekoniecznie potrzebne mi narzędzie.
Po drugim etapie, teraz mogę to powiedzieć, ponieważ mija miesiąc po, a za razem miesiąc życia ze szczenianikem, klikam. Wróżka mnie nie nawiedziła, to jest pewne. W zasadzie to i klikam i nie, ale już nie będę prowadzić szczegółowej inwentaryzacji działań. Doszłam za to do innego wniosku. Bardzo łatwo jest popłynąć na fali "idzie nam" i w ciągu miesiąca przerobić ze szczeniaczkiem 10 sztuczek. Skoro mu idzie, to pewnie jest super inteligentny i nudzi się. Owszem jest inteligentny, ale nuda też jest częścią życia. Przy tej łatwości pracy z psem najtrudniej jest pokonać swoje ambicje (u mnie to akurat ciekawość, co tez jeszcze mały pokaże)
Akceptowanie zachowań małych stworzeń idzie mi dość ciężko. Wspólna nauka daje mi wytchnienie od tej codzienności. Co powoduje, że najchętniej bym pracowała z psem, albo nie. Tak zerojedynkowo. Tak się nie da. Oboje musimy nauczyć się korzystać ze swojej obecności mądrze.
Stąd mam wniosek, że dla mnie kliker jest jak telewizor, którego nie mam. Takie pudełeczko, co niesamowicie wciąga i siedzisz z nim i patrzysz co nowego ci pokaże. Nie czując upływu czasu ani ilości programów jakie obejrzałeś. To raczej straszne niż śmieszne.

O sobie
O sobie i nie osobie, poznałam różnice w postrzeganiu świata. Zasadniczo oświeciło mnie to w paru osobistych kwestiach. Okazuje się, że ludzie upraszczają sobie świat, a właściwie ich mózgi im w tym pomagają. Tylko nie każdego mózg tak działa. Co powoduje, że patrzymy na to samo, ale widzimy co innego. Strasznie trudno jest patrzeć i widzieć z kimś wspólnie.
W tym "o sobie" pomogły mi wykłady w kwestii zrozumienia. Kurnik pomaga w rozmowie, niesamowicie! Tu muszę podziękować Piotrowi, z którym pracowałam. Wspaniale jest móc dyskutować, nawet na granicy z pobiciem, o co nas (a raczej mnie podejrzewano ;) )To mój żywioł. Wykonawstwo już niekoniecznie. Powinnam siedzieć w pustelni i wymyślać jakąś teorię, do czego nie ważne ;)

Prawdy ogólne
Prawda jest taka, że ja do Jarkowa jeżdżę dla siebie. Nie wiedziałam o tym za pierwszym razem jak pojechałam, ale teraz już wiem. Kuba wykładami dokładnie wypełnia moją potrzebę "wiedzieć jak to działa", a kury odpowiadają za: "jak działa/nie działa, to co" i "weź głęboki oddech i policz do miliona". Kury, wybacz Kuba, mają większy wkład i cięższą pracę ;)
Przed pierwszym wyjazdem jechałam dla klikera. Na drugi jechałam ze skrętem w żołądku, gdy myślałam o klikerze ;)
Gdyby nie ten psychiczny odpoczynek w Jarkowie, ubiłabym mojego szczeniaczka po tygodniu. Co przy moim charakterze jest osiągnięciem. Znaczy to zen, do którego doszłam. Po konfrontacji z oczekiwaniami i rzeczywistością hixową zapikowało na łeb na szyję i doszłam do stanu tuż przed wielkim wybuchem. Te warsztaty to było cudowne zrządzenie losu.

Nie mamy zdjęć z warsztatów, mamy filmiki z naszymi kurami. To jednak nie jest ważne. To był jeden świat i wiele umysłów – kury, my wszystko wokół. Teraz można by rozstrzygać czy nasze kury pokonały tor i w jakim stylu :)
Ale wiecie co? nie ma to dla mnie żadnego znaczenia :) To był dobry czas. Zaplanowałam atak na kurę, przegadałam całe godziny. Śmiałam się do łez i pierwszy raz leżałam o północy na łące :)

Nie umiem specjalnie wyrażać emocji pośrednich, więc tak by się nie rozckliwiać.

Dziękuję, że mogłam tam z Wami być :)

no dobra będzie filmik o tu :)