warsztaty "Najpierw wytresuj kurczaka"

Od czwartku do niedzieli byłam w Jarkowie na warsztatach.
Oj daleko było do Rancho Stokrotka. Daleko, ale warto!

To chyba była najbardziej ekstrawagancka moja podróż. Był to też hit wśród moich znajomych – tresowanie kur? szaleństwo.
Mam też pewne podejrzenie, że był to najbardziej obśmiany temat minionego tygodnia :-)

Google Maps

Jak daleko? – pół Polski ;-)
O 7 rano wystartowałam pociągiem do Katowic, a potem miałam 20 minut na przesiadkę na PKS do Lewina Kłodzkiego, taka byłam sprytna. Tak, aż za bardzo… Zapomniałam, że dworzec w Katowicach jest teraz jednym wielkim placem budowy. Ba! cała jego okolica wygląda jak poligon i się zgubiłam… a miałam tylko te 20 min… Biegłam z torbą, i torbą, i torbą (przecież prowiant też musiałam zabrać) pytając 7 osób po drodze gdzie jest ten dworzec PKS?!! Łzy w oczach miałam, serio, bo czas mi się kończył a dworca nie ma.
mając 2 min do odjazdu, tylko czy mój zegarek dobrze chodzi??, dobiegłam do informacji i okazało się, że głupi ma szczęście! autobus jeszcze stał! :-)

Wyglądałam jak ostatnie nieszczęście, bo biegłam w softshellu, a pogoda z porannego warszawskiego chłodu przeszła w ciepły katowicki poranek :/ ale byłam już w autobusie!!! :-) Ostatni raz takim pekaesem jechałam chyba 10 lat temu… wentylacja poziom: 2. Tyłek mnie po 5 h bolał niemiłosiernie, a właściwie już nie, bo straciłam czucie…

widok z góry

Potem już było znacznie szczęśliwiej :-)

beta-tester, przed pracą z Bazylią i Pixi

Przypadkiem na rynku w Lewinie poznałam Magdę i Piotrka. Jak się później okazało, to właśnie z Magdą spędzać miałam najwięcej czasu na warsztatach. Była moją parą do pracy.
Magda z Bazylią, jej kurą i ja z Pixi  ;-)

Nie będę się rozwodzić nad szczegółami technicznymi.
Na samym początku Kuba, u którego gościliśmy na warsztatach zadał nam pytanie, co nas tu przywiodło.
Dla mnie to była przede wszystkim chęć poznania metody klikerowej, by w przyszłości szkolić tak mojego psa. W dalszej kolejności jak takie szkolenie można odnieść do siebie.
A co było dalej?

kura Piotrka, niestety nie wiem jak miała na imię ;)

Teraz, po 3 dniach w kurniku, myślę, że warsztaty bardziej są dla poznania nas samych. Szkolone przez nas zwierzęta są naszym odbiciem. Jak mają blokadę w robieniu postępów, to jest to głównie nasza wina. Bełkoczemy im tym klikerem i mieszamy w głowach. Sami nie wiedząc po co nam to… klikamy do upadłego, totalnie bez sensu. Nie umiemy przerwać w odpowiednim momencie.

Może to głupio zabrzmi, ale nie jest to zabawa, tak jak się rozumie wyjazdy na warsztaty i przekazywanie wiedzy w radosnych podskokach z tamburynem w ręku. Bo nie chodzi tu o pozytywne szkolenie w sensie głaskania po główce.

Kiepsko mi szło ze szkoleniem Pixi, kura to nie pies. Przy jej szkoleniu wyłazi nasze nieprzygotowanie i nie mówię tu o moim znikomym doświadczeniu z klikerem. Pies przyjmuje wszystko od nas łatwiej i więcej nam wybacza. Możemy mu coś tam zabełkotać i jest szansa, że się domyśli. 

Jasna komunikacja i timing – to moje zadanie na przyszłość.

Dzięki warsztatom lepiej rozumiem, to co widziałam obserwując Olę i Teslę na kursie PT. Skąd brały się pewne zachowania Tesli. Dlaczego siadała ucząc się leżeć itp. Czytanie książek o szkoleniu to mało, dużo za mało. Pomijając, że książki często wprowadzają zamieszanie, bo komuś się za bardzo tłumaczyć nie chciało ;-)
Nie wiem jak jest z wami, ale ja miewałam po przeczytaniu książek taką myśl: "OK, to dawajcie psa, bo czuję wenę szkoleniową". Rzeczywistość okazała się brutalna. wirtualia książki nie oddają wolnej woli zwierzęcia. To ono rządzi szkoleniem.

W przyszłości spróbuję "klikać" mojego psa, ale bardziej świadomie (mam nadzieję). Trzy razy wcześniej się zastanowię co chcę i jak chcę do tego dojść, po co…

A tak ogółem? Ogółem, to miałam szansę poznać 7 ciekawych osób, dla których gadanie o tym, dlaczego zwierzak ruszył się w tą a nie inną stronę, nie jest wariactwem. Razem w tym siedzieliśmy i dorobiliśmy się własnych, nam zrozumiałych słów kluczy ;-)
Wiem już, że kury nie są straszne, mimo że dziwnie patrzą i wyglądają jakoś podejrzanie ;-)
Są nawet miłe w dotyku – Bazylia była :-)

Zbiorowe zdjęcie na koniec :-)
od lewej: Tomek, ja, Joanna i Asia
Gosia, Marta, Magda i Piotrek

zdjęcie własności Rancho Stokrotka

Tych, którzy chcieli by się wybrać na warsztaty zapraszam na stronę Rancho Stokrotka

A to nasza maskotka :-)
wbrew temu jak wygląda nie jest pluszowa w dotyku. Sprawdziłam! ;-)

Mam nadzieję dostać kilka zdjęć z moimi potyczkami, podzielę się nimi później :-)